Byee Gulu
Door: Martijn Diepenhorst
Blijf op de hoogte en volg Martijn
08 Maart 2017 | Oeganda, Entebbe
Terug naar wat er de afgelopen weken in Gulu is gebeurd. De groep heeft grote stappen gemaakt. Dit was goed te zien toen ik maandag voor het laatst met ze meeging. Het is een enorm verschil tussen de eerste voorstelling die we speelde op scholen en de laatste. De eerste voorstelling zat bijna iedereen van de groep in de auto te slapen en was 1 iemand een cirkel aan het maken zodat de leerlingen konden zitten. De docenten stonden iedereen in het gareel te schreeuwen, te fluiten (met een fluitje), of te slaan met een stok. Het nagesprek van de voorstelling verliep stroef niemand durfde wat te zeggen en door 1 speler werd er alleen maar geadviseerd, de rest dook weer de auto in. In de laatste voorstelling werden de pupils opgetrommeld en direct ging de groep als een team handjes geven, plezier maken en één iemand maakte een cirkel en ging met ze zingen en klappen.
Het nagesprek is een gesprek geworden waarin met plezier vragen worden gesteld en de leerlingen doen hun best om antwoord te geven. De groep heeft zichzelf tussen de pupils genesteld en maakt hen stil of helpt diegene in de cirkel.
Doordat er deze houding is wordt het mogelijk om meestal met de leerlingen in gesprek te gaan en ze hopelijk iets mee te geven. Ik zeg hopelijk omdat het leven in Noord-Oeganda niet makkelijk is en het niet zomaar op de een of andere dag opgelost kan worden. Het praten over en het zichtbaar maken van een probleem is een belangrijke taak van de voorstelling. Dit belangrijk maken gebeurd al door de voorstelling iets bijzonders te laten zijn waarbij de pupils voelen dat de groep ze iets wil geven vanuit die speelse, vrolijke energie. Toch blijft het lastig voor mij te zien dat het schoolsysteem hier werkt met kopiëren en leren. De docent geeft het voorbeeld dat moet je kopiëren nazeggen en dan doe je het goed, zelfkritisch denken wordt niet gevraagd. Het gaat erom dat je met de juiste vrienden omgaat en dat je doet wat de leraar zegt. Maar wat als de leraar zelf ook een vervelend mannetje is? Hoe kan je leren als je leert na te praten en te doen wat rolmodellen doen? En wat als je omgeving weinig rolmodellen heeft? Daarom probeerde we ook in het nagesprek zoveel mogelijk open vragen te stellen zodat de leerling een beetje zelf kunnen nadenken en daarin besef ik me ook dat vaak het antwoord een gewenst antwoord is.
Naast dit hebben we de afgelopen weken gewerkt aan reflectie en aan groepsverantwoordelijkheid. Ongeveer twee weken geleden zag ik dat mijn taak er bijna op zat en bedacht ik hoe mijn rol misschien door de groep zelf over genomen kon worden. Zo besloot ik elke dag werkpunten in te brengen. Iedereen in de groep moest een werkpunt inbrengen waaraan hij zou willen werken met daarin een concreet voorbeeld en aan het eind van de dag moest hij of zij aangeven of het gehaald was en of er een nieuw werkpunt gemaakt kon worden. Door dit ontstond begon de groep te praten met elkaar en begonnen ze naast zichzelf ook elkaar werkpunten te geven maar ook complimenten. In de laatste dagen hoefde ik niks meer te doen omdat de groep zelf de werkpunten initieerde en met elkaar aan het werk ging en dat is prachtig om te zien en dat was voor mij ook het teken nu heb ik voor nu genoeg gedaan. Tegelijkertijd leerde de groep ook beetje bij beetje eerlijk praten over irritaties, problemen en frustraties. Iets wat ontzettend moeilijk is in deze groep omdat ze het graag voor zichzelf houden of het niet rechtstreeks durven zeggen Zo langzamerhand begon dit te komen na een aantal goede gesprekken en daar ben ik heel blij mee want zo kunnen ze bouwen aan een sterkere groep waarin ze reflecteren en kunnen leren van elkaar.
Daarnaast hebben we de afgelopen weken gewerkt aan een nieuw stuk voor boeren in Noord-Oeganda (een betaalde opdracht). Dit zal de groep eind deze maand acht keer spelen.
Dit is ineen notendop een beetje wat er de afgelopen weken is gebeurd. Zoals gezegd het is goed om te gaan ze hebben nog 28 voorstellingen te gaan en dan is 'Who's te blame' klaar dan gaan ze het stuk voor de boeren doen en daarna hebben de vrouwen van de groep nog eens 50 voorstellingen (de voorstelling over de vrouwelijke maandelijkse periode). Hopelijk kunnen ze volgend jaar 'Who is your enemie' gaan spelen de voorstelling die we ook de afgelopen weken hebben gemaakt. Ze hebben een druk programma voor de boeg!
En voor mij is het nu klaar! Het waren zes prachtige intense weken waarin veel mooie dingen zijn gebeurd. Er gebeuren de verschrikkelijkste dingen in Noord-Oeganda en de omstandigheden zijn ook om niet blij van te worden maar de vrolijkheid, de energie van de mensen die ik ontmoet heb maakte het dat het een feest was om er te zijn en om theater te brengen naar zoveel plekken in Noord-Oeganda.
Voor nu bedankt voor het lezen van mijn blog, voor alle lieve reacties en support, het was hartverwarmend om te lezen. Mocht het volgend jaar een vervolg hebben dan zal ik dat zeker plaatsen op deze blog en via de mail.
Veel lieve groeten,
Martijn
-
08 Maart 2017 - 11:01
Paul:
Hé Martijn.
Nog bedankt voor de brief die je ouders hebben gestuurd. Mooi om ook deze blog te lezen. Het moet een hele bijzondere, waardevolle ervaring zijn geweest. Voor jou, maar zeker ook voor de spelers/makers en toeschouwers. Ik denk dat deze ervaring je kijk op de wereld en het leven in Nederland en op Artez flink heeft bijgesteld. Hoop je er als je terug bent over te spreken.
Goede reis en tot gauw.
Vriendelijke groet,
Paul -
08 Maart 2017 - 11:30
Benno:
Bijna op weg naar huis?
Tijd is gevlogen, ook bij jou zo te lezen.
Man, wat heb je veel meegemaakt.
Fijn om je verhalen te lezen!
Tot snel.
Benno
-
09 Maart 2017 - 21:31
Gert Talens:
Martijn
Waardering en bewondering voor je energie en onbevangenheid!
Mijn petje gaat voor je af.
Gert
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley