Een bussie, een bussie vol met Oegandezen!
Door: Martijn Diepenhorst
Blijf op de hoogte en volg Martijn
14 Februari 2017 | Oeganda, Gulu
En zo zagen mijn afgelopen anderehalve week er een beetje uit (natuurlijk licht geromantiseerd).
De groep heeft nu zestien keer in een community gespeeld en vanaf vandaag zijn we begonnen om de voorstelling zestig keer te gaan spelen op scholen. Het is ontzettend gaaf en leerzaam om met deze groep rond te touren en ze te begeleiden in het voorstellingsproces. Je merkt in de dorpen hoe belangrijk het is om het verhaal van 'Who is the blame' te vertellen en er daarna over te hebben, mensen zijn vaak enorm geraakt na de voorstelling. Het komt vaak voor hier dat vrouwen het huis worden uit gegooid als ze zwanger zijn geraakt van een jongen en vervolgens is de jongen nergens meer te bekennen (vaak is de vrouw dan ook besmet geraakt met HIV). Na afloop wordt er een nagesprek gehouden en de antwoorden zijn anders dan ik zou denken. Door het nagesprek, de reactie van het publiek en steeds meer diepere gesprekken met de spelers leer ik langzamerhand een beetje zien wat er echt gebeurd in het erg arme Noord-Oeganda. Dat is soms grof, hard en pijnlijk maar het maakt voor mij alleen maar duidelijker hoe theater hier daadwerkelijk kan helpen en mensen kan helpen om te veranderen. Zo zie je bij de groep waar ik mee werk hoe zei hun mindset hebben weten te veranderen in de afgelopen jaren dat Maarten met ze heeft gewerkt. Zo zie je dat ze niet meer in het verleden leven maar dat ze in het nu kunnen zijn en langzaam durven kijken naar de toekomst en dat is heel gaaf om te zien.
Vanuit deze ervaringen hebben we (Maarten, ik en de spelers) besloten om een nieuwe voorstelling te gaan maken met als titel: 'We are our own enemies'. Veel mensen in Noord-oeganda zijn jaloers op elkaar en vanuit deze jaloersheid kunnen ze elkaar verschrikkelijke dingen aan doen. Zo vertelde een speler dat zei voor een schooltoets een negen had gekregen en haar beste vriendin een zes. Uit jaloezie liet haar beste vriendin een groep vrienden haar buiten opwachten om haar in elkaar te slaan. Bizar! Zo zijn er heel veel verhalen over dit onderwerp. Vanuit deze verhalen maken we de komende weken een voorstelling om deze weer heel vaak te kunnen spelen op scholen en community's (maar eerst maar de voorstelling maken en dan kijken of het werkt).
Voor de rest is Maarten nu vertrokken naar het zuiden en zijn voor de komende twee dagen nog twee Nederlandse dames nog om mij heen zij hebben afgelopen week gewerkt met vrouwen groepen en hebben een week gewerkt met vier vrouwen uit de groep waar ik mee werk om een voorstelling te maken over menstruatie ook een groot taboe in Oeganda (daarnaast helpen ze deze vier vrouwen ook met opzetten van een small-busniss). Donderdag vrijdag zaterdag komen mijn ouders langs om te kijken en vanaf dan werk ik nog 2,5 week hier alleen verder!
Tot zover!
Liefs,
Martijn
-
14 Februari 2017 - 07:28
Nicolette Switzer:
Hoi Martijn, wat gaaf om je verslagen te lezen en te volgen waar je mee bezig bent. Het lijkt me allemaal behoorlijk heftig! Goed om te horen dat de voorstelling mogelijkheden biedt om met elkaar in gesprek te gaan, en goed dat jullie een nieuwe voorstelling gaan maken! Heel veel succes daar; ik kijk uit naar je volgende verslag!! Groeten, ook van Rob en Josje. -
14 Februari 2017 - 09:15
Josca:
Hoi Martijn,
Hoe anders kan de wereld elders zijn, he ? Wat fijn dat je dit deelt en wat geeft dat veel om over na te denken. Mooi dat jullie zo de mensen bereiken en dat je ziet wat dit teweeg brengt. En wat neem jij mee vanuit Afrika naar Europa ?
Fijne dagen verder, ook met je ouders. Groet ze van mij,
Josca -
14 Februari 2017 - 16:52
Nursel:
Hai Martijn,
Wauww je maakt grote stappen daar in Gulu!! Complimenten!!
Wat anders dan de eerste dagen in Wakiso en Mukono he? Trots op je!! Mooie thema's die daar echt belangrijk zijn! Ook alweer een nieuwe voorstelling, top!!
Heb nog een mooi filmpje waarin jij een liedje zingt in Mukono:-)
Zet 'm op Muzungu:-))
-
14 Februari 2017 - 21:26
Lisanne:
Wat ontzettend mooi om door je verhalen een beetje deelgenoot te worden van je avonturen. Wat een mengelmoes aan emoties en ervaringen. Heftig maar ook ontzettend mooi dat jij er een bijdrage aan levert. Goed ook om te lezen hoe belangrijk dit project voor de mensen daar is. Mooie dagen met pap en mam
Lisanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley